قوانین امنیتی و حریم خصوصی HIPAA، سازمان‌های خدمات سلامت را ملزم می‌کند فرایندها و روش‌هایی را اتخاذ کنند تا از بالاترین درجه‌‌ی محرمانه بودن اطلاعات بیمار اطمینان حاصل کنند. بیماران تمایل دارند اطلاعاتشان ایمن باشد و برای ایمن و محرمانه بودن آنها به شرکت‌ها اعتماد می‌کنند.
در ایالات متحده آمریکا، مقررات اصلی که چنین مسائلی را کنترل می‌کند، قانون HIPPA، قابلیت انتقال و مسئولیت بیمه (Health Insurance Portability and Accountability Act) در سال ۱۹۹۶ است. این قانون برای مشخص کردن چگونگی محافظت از اطلاعات شخصی قابل شناسایی در صنعت سلامت وضع شده است. با این وجود این قانون مربوط به دوران پیش از عصر دیجیتالی کنونی است و حتی پس از بازبینی و اصلاحیه‌ها، برخی موارد خارج از حمایت HIPAA قرار می‌گیرند.
در مورد اپلیکیشن اوویا، حتی اگر شرکت مذکور اطلاعات شخصی و بالقوه‌ی قابل شناسایی فردی مانند چرخه‌ی قاعدگی یا فعالیت جنسی اشخاص را در برنامه‌ی خود ذخیره کند، به این اطلاعات برچسب داده‌ی سلامت که تحت محافظت HIPAA است تعلق نمی‌گیرد.
در سامانه تله ویزیت، بصورت آنلاین توسط
دکتر فاطمه نعمت اللهی ویزیت شوید. جهت تله ویزیت روی لینک زیر کلیک کنید.
در سال ۲۰۰۸، GINA یا قانون عدم تبعیض اطلاعات ژنتیکی (genetic information non-discrimination act) قوانین را برای داده‌های ارزشمندتر ژنتیکی گسترش داد. داده‌های ژنتیکی به‌طور بالقوه این قابلیت را دارند که احتمال بالای بروز برخی از بیماری‌های مزمن را نشان دهند و اگر چنین اطلاعات خصوصی‌ای کاملا محافظت‌شده نباشند، ممکن است خود را در یک دیستوپیای (ویران‌شهر) خدمات سلامت بیابیم.
ممکن است برای دریافت بیمه یا یافتن کارفرمایانی که هزینه‌ی آن را پرداخت کنند به مشکل بربخوریم. حتی اگر داده‌های سلامت ما به خوبی محافظت شوند، سخت نیست که آینده‌ای را تصور کنیم که در آن بیمه‌گران می‌توانند تصمیم بگیرند فقط افرادی را بیمه کنند که به داده‌هایشان دسترسی کاملی داشته باشند. و متأسفانه برای این مشکل راه‌حل روشنی وجود ندارد.
حفظ امنیت و حریم خصوصی این اطلاعات حساس، از گذشته تاکنون بر عهده‌ی مدیران نظام سلامت است. ضروری است که سیاست‌های حفظ حریم خصوصی علاوه بر بروزرسانی، ارتقا نیز بیابند. در عصر کنونی که حجم عظیمی از اطلاعات سلامت وجود دارد، اهمیت این مسئله بیشتر از همیشه است.
از طرفی لزوم رازداری یک امر مطلق نیست و ممکن است شرایطی پیش آید که پزشک ناگزیر به نقض رازداری شود؛ مثلاً در مواقعی که خطری جدی فرد دیگر یا جامعه را تهدید می‌کند. هر چند تعیین مصادیق این موارد به عهده‌ی پزشکان گذاشته شده است ولی بعضی از کشورها به فراخور شرایط، وارد تعیین مصادیق هم شده‌اند. مثلاً در بعضی از کشورها الزام پزشکان به گزارش اجباری در مورد بعضی از بیماری‌ها مثلاً گزارش مورد خلبانی که دچار صرع می‌باشد وجود دارد. بنابراین، لازم است پزشکان به قوانین و مقررات کشور یا استانی که در آن‌جا طبابت می‌کنند آشنا باشند.
HIPAA قوانین سختگیرانه ای را برای حفظ اطلاعات خصوصی مربوط به مراقبت های بهداشتی ایجاد کرد. در حال حاضر، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی، بیمه های بهداشتی و شرکت هایی که با آنها کار می کنند، باید اطلاعات بهداشتی شناسایی شخصی را خصوصی سازند.
ارائه دهندگان و بیمه های درمانی نمی توانند اطلاعات شخصی شما را افشا کنند، مگر آنکه به فردی که به این اطلاعات نیاز دارد مانند پزشک ، زیرا در مراقبت شما مشغول به کار است، یا اطلاعات لازم برای تسهیل مراقبت های بهداشتی لازم است.