دیابت و درد مفصل

دیابت از راه‌های مختلف، شامل آسیب زدن به مفاصل و عصب‌ها، می‌تواند درد مفصل ایجاد کند. دیابت همچنین با دو نوع ارتریت مرتبط است. به مرور زمان دیابت کنترل نشده می‌تواند بر عضلات و ساختار اسکلتی تأثیر منفی بگذارد و به درد مفاصل، صدمات عصب و دیگر علایم منجر شود. همچنین بر مبنای اعلام "بنیاد ارتریت"، مردم مبتلاء به دیابت تقریباً دو برابر بیش از دیگران در معرض خطر ابتلاء به ارتریت قرار دارند.

چگونه دیابت باعث درد مفصل می‌شود؟

دیابت یک بیماری مزمن است که با مشکلات مرتبط به انسولین و قند خون (گلوکز خون) مشخص می‌گردد. انسولین هورمونی است که قند خون را به داخل سلول‌های بدن می‌رساند.

اگر کسی مداوماً دچار افزایش گلوکز خون باشد، و تحت درمان قرار نگیرد، این وضعیت می‌تواند به بروز طیفی از مشکلات منجر شود.

دیابت نوع 1 یک نوع بیماری خودایمنی است. دیابت نوع 1 زمانی بروز می‌کند که پانکراس (لوزالمعده) قادر به تولید انسولین نیست. دیابت نوع 2 یک اختلال اکتسابی است. دیابت نوع 2 باعث می‌شود تا بدن انسولین کمی تولید کند، و هورمون مزبور قادر به عملکرد مؤثر نیست.

در ادامه، برخی راه‌ها که دیابت به واسطه آنها به درد مفاصل منجر می‌شود تشریح خواهد شد.

مشکلات اسکلتی عضلانی

به مرور زمان وقتی بیمار مبتلاء به دیابت تحت درمان مؤثر قرار نگیرد، دیابت می‌تواند به اضمحلال سیستم اسکلتی عضلانی منجر شود. این می‌تواند شامل صدمات مفصلی و محدود شدن دامنه حرکتی مفصل باشد.

دیابت همچنین می‌تواند سبب تغییراتی در عصب‌ها و رگ‌های خونی کوچک شود. در نتیجه، ناهنجاری‌های دست در میان مبتلایان به دیابت بسیار شایع است.

برخی از اختلالات مفصلی گرایشی به بروز در میان مبتلایان به هر دو نوع دیابت از خود نشان می‌دهند. مشکلات مفصل اغلب اوقات باعث تشدید مدت و کنترل دیابت می‌شوند.

این اختلالات موارد زیر را شامل می‌شوند:

• سندرم تونل کارپال

• کوتاه شدن دوپوئیترن یا بالا کشیده شدن کف دست

• انگشت ماشه

برخی از مردم دچار دیابت به زمخت شدن پوست انگشتان دست در کنار کاهش حرکت‌پذیری مفصل مبتلاء می‌شوند.

مردم در عین حال ممکن است بر اثر جمود شانه یا تاندینیت شانه گردان دچار درد شانه شوند.

وقتی مفاصل آسیب می‌بینند، صفحات حایل بین استخوان‌ها دیگر به شکل مؤثر کار نمی‌کنند. در نتیجه امکان سایش استخوان‌ها به یکدیگر وجود دارد که این سبب التهابی، خشکی و درد می‌شود. شخص ممکن است دچار محدودیت حرکتی مفصل گردد.

مفصل شارکو

مفصل شارکو، که ارتروپاتی نوروپاتیک نیز نامیده می‌شود نتیجه صدمات وارد شده بر عصب توسط دیابت است. اصطلاح پزشکی صدمه به عصب مرتبط به دیابت نوروپاتی دیابتی است.

نوروپاتی دیابتی می‌تواند سبب بی‌حسی اندام‌های دور از قلب مثل پاها و مچ پا شود. به مرور زمان شخص ممکن است در این مناطق حس خود را بخشاً یا به طور کامل از دست بدهد. برای مثال، ممکن است چرخش به طرفین یا شکستن پا رخ دهد بدون اینکه شخص میزان صدمات وارد شده را درک کند.

شکستگی‌ها و در رفتگی‌های کوچک می‌توانند بر مفاصل پا فشار وارد کنند. کاهش جریان خون و عوامل مکانیکی به مرور زمان روند مزبور را در راستای صدمات مفصلی و دگرشکلی‌های جسمانی تقویت می‌کنند.

در برخی موارد شخص ممکن است بتواند به پیشگیری از این آسیب کمک کند.

موارد زیر نشانه‌های هشدار دهنده مفصل شارکو محسوب می‌شوند:

• سرخی یا ورم

• بی‌حسی

• درد مفاصل

• قسمت‌هایی که در لمس گرم احساس می‌شوند

• تغییرات نمای ظاهر پاها

اگر مفصل شارکو یا ارتروپاتی نوروپاتیک مسبب درد باشد مردم باید تا زمان التیام از کاربرد پای آسیب دیده اجتناب کنند.

اگر پاها دچار بی‌حسی باشند مردم باید از وسایل کمکی مثل امکانات ارتوپدی استفاده کنند. پزشکان به طور معمول مفصل شارکو را با استفاده از قالب‌گیری درمان می‌کنند.

دیابت و ارتباط آن با ارتریت

مردم مبتلاء به دیابت تقریباً دو بار بیشتر در معرض ابتلاء به ارتریت قرار دارند. به هر حال خطر ارتریت ممکن است بسته به اینکه شخص دچار دیابت نوع 1 یا دیابت نوع 2 باشد تغییر کند.

ارتریت روماتوئید و دیابت نوع 1

ارتریت روماتوئید و دیابت نوع 1 هر دو بیماری‌های خودایمنی هستند. این بدان معنی است که در هر دو مورد، سیستم ایمنی بدن به قسمت‌های سالم از جهات دیگر در بدن حمله می‌کند.

در شخص دچار ارتریت روماتوئید، سیستم ایمنی به بافت‌ها و مفاصل هجوم برده سبب ایجاد ورم، درد و تغییر شکل اندام‌ها می‌شود.

در شخص دچار دیابت نوع 1، سیستم ایمنی به لوزالمعده حمله می‌کند و باعث توقف تولید انسولین می‌شود.

هم ارتریت روماتوئید و هم دیابت نوع 1 شامل التهاب و برخی نشانه‌های بالینی التهاب - شامل بالا بودن مداوم پروتئین واکنشی C و اینترلوکین 6 هستند.

ابتلاء به یک بیماری خودایمنی می‌تواند خطر ابتلاء به بیماری بعدی را افزایش دهد. این به توضیح این نکته کمک می‌کند که چرا دیابت و ارتریت روماتوئید همنشینی دارند.

استئوارتریت و دیابت نوع 2

خلاف دیابت نوع 1، دیابت نوع 2 قویاً با وزن بدن مرتبط است. اضافه وزن یا چاقی در عین حال خطر ایجاد استئوارتریت را افزایش می‌دهد، زیرا وزن باعث ایجاد فشار اضافی روی مفاصل به ویژه در قسمت تحتانی بدن می‌شود.

مردم می‌توانند خطر ایجاد این دو بیماری را از طریق حفظ وزن بدن در محدوده سالم از طریق اتخاذ رژیم غذایی مفید و ورزش منظم کاهش دهند.

اگر کسی دچار هر یک از این بیماری‌ها یا هر دوی آنها باشد، رساندن وزن بدن به محدوده سالم می‌تواند به بهبود علایم منجر گردد. برای مثال، بر مبنای اعلام "بنیاد ارتریت"، کم کردن حدود 7 کیلوگرم از وزن بدن می‎تواند به شکل قابل توجهی میزان درد زانو را در مردم دچار استئوارتریت کاهش دهد.

همچنین در مردم دچار دیابت نوع 2، کاهش 5 تا 10 درصد کل وزن بدن می‌تواند باعث کاهش قابل توجهی در سطح قند خون شود. در نتیجه، میزان نیاز به دارو در این بیماران کاهش پیدا خواهد کرد.

درمان و مدیریت

مصرف داروهای ضد التهابی مثل ایبوپروفن می‌تواند درد و ورم مفاصل را کاهش دهد. مردم باید در مورد میزان اثرات جانبی مصرف ایبوپروفن در کوتاه مدت و بلندمدت با پزشک مشورت کنند.

اگر درد مفصل و دیگر علایم ادامه داشته باشند، مردم باید در مورد گزینه‌های درمانی با پزشک مشورت کنند. برخی از بیماران از عضوبندها، وسایل کمک ارتوپدی، تنظیمات مربوط به سبک زندگی یا دارو یا ترکیبی از این موارد سود می‌برند.

دیابت نوع 1 و 2 علل و درمان‌های مختلفی دارند. مردم دچار دیابت نوع 1 به طور معمول نیاز به اشکالی از انسولین دارند تا قند خون آنان تحت کنترل قرار گیرد.

مردم دچار دیابت نوع 2 نیز ممکن است به انسولین نیاز داشته باشند. در اغلب موارد این گروه از بیماران نیاز به دارو دارند تا پاسخ انسولین به قند خون آنان بهبود یابد.

مردم مبتلاء به هر یک از انواع دیابت از حفظ رژیم غذایی سالم و سطوحی از ورزش سود می‌برند. رسیدن به وزن سالم و حفظ وزن در این محدوده برای مردم دچار دیابت نوع 2 سودهای دیگری نیز دارد.

درمان زودهنگام می‌تواند مانع از ابتلاء افراد به عوارض درازمدت دیابت مثل صدمات و دگرشکلی‌های مفصلی گردد.

تله ویزیت - TeleVisit  انجام کلیه فرآیندهای پزشکی با شرایط وجود فاصله جغرافیایی بین پزشک و بیمار، را فراهم می کند.

پیش‌دیابت و درد مفصل

دچار بودن به اضافه وزن مردم را در خطر ابتلاء به پیش‌دیابت و نیز درد مفصل قرار می‌دهد.

وزن می‌تواند به افزایش قند خون منجر گردد، و لوزالمعده ممکن است در این شرایط نتواند به میزان کافی انسولین تولید کند. این وضعیت می‌تواند شخص را در خطر ابتلاء به دیابت نوع 2 قرار دهد.

حمل وزن اضافی در عین حال شخص را در خطر فشار بر مفاصل، مشخصاً در قسمت تحتانی بدن، قرار می‌دهد.

برای کاهش خطر ابتلاء به دیابت نوع 2 و محدود کردن فشار بر مفاصل، مردم باید وزن خود را در محدوده سالم نگه دارند. در اکثر مواقع مردم می‌توانند این کار را از طریق ورزش منظم و داشتن برنامه غذایی سالم، سرشار از غلات کامل، سبزیجات، میوه و پروتئین‌های کم‌چربی انجام دهند.

وقتی کسی از درمان مؤثر محروم باشد دیابت می‌تواند در او سبب درد مفاصل شود.

این درد می‌تواند به علت اثرات منفی دیابت بر سیستم‌های اسکلتی عضلانی یا عصبی ایجاد گردد. درد مفصل همچنین ممکن است در صورتی که دیابت مسبب ارتریت باشد، ایجاد شود.

در برخی از مردم، مسکن‌های غیر نسخه‌ای درد و داروهای ضد التهابی برای کاهش درد مفصل کفایت می‌کنند. دیگر بیماران نیاز به درمان‌های تکمیلی دارند.

داشتن رژیم غذایی سالم، ورزش منظم، و برخورداری از وزن در محدوده سالم، می‌تواند علایم را بهبود ببخشد و از بروز عوارض پیشگیری کند.

در سایت www.TeleVisit24.com تنها با وارد کردن نام و نام خانوادگى و شماره موبایل و ثبت نام در سامانه تله ویزیت، بلافاصله و حداکثر طى مدت ٢٤ ساعت پاسخ خود را از بهترین پزشکان متخصص دریافت کنید.